Zijn

Mensen... wat is het toch dat ik iedere dag de zon wil laten schijnen?
Dat ik in iedere nacht de sterren wil tellen?
Door mijn tranen heen aan het lachen ben?

Ik trek het niet om dagelijks het zonnetje in huis te zijn.
Ik heb geen zin om elke nacht de sterren te tellen.
Ik wil niet steeds maar lachen als ik huil.

Toch is dat wat ik wel probeer te doen. Het voelt zo nodig en ondankbaar om dat niet te doen in een wereld waarin natuurrampen, oorlogen en andere nare problematiek je om de oren vliegen. Het voelt zo egoïstisch om voor mijn eigen ellende te kiezen. Het kost me enorm veel kracht en energie om altijd maar positief te zijn of er het beste van te maken. Dusdanig veel dat ik geloof dat dit niet de manier kan zijn voor mij. Want ik laat me nooit eens helemaal gaan. Niet als ik blij ben en ook zeker niet als ik me eigenlijk heel boos, bang of verdrietig voel.

Ik probeer alles te controleren, te begrijpen, te beredeneren, weg te rationaliseren en naar het positieve te keren. Op die manier neem ik nooit eens de tijd en de ruimte om mijn verdriet, mijn angst of mijn woede echt te voelen en helemaal te beleven. Als het al eventjes gebeurt, dan kap de emoties die ik als negatief bestempel af en stop ze weg, diep in mijn lichaam. Dan heeft niemand er last van en doe ik er niemand zeer mee. Behalve ik en mijzelf...

En nu ben ik de pijn die ik in mijn lichaam ervaar zo enorm zat! Van mijn hoofd tot aan mijn tenen. Er is altijd wel iets. Ik zal jullie de waslijst besparen. De laatste jaren heb ik heel wat tools meegekregen om te dealen met welke emotie dan ook. Maar ik wil eigenlijk van niets weten. Ik wil de schijnveiligheid die controle heet laten gaan. Ik wil voelen. Intens voelen. Alles! Ik wil voorbij mijn denken gaan. Want ik voel zo enorm veel en ik kan er met mijn ratio niet bij. Mijn ratio waar ik eerder voor werd gewaardeerd en op werd aangesproken. Mijn ratio die mij nu gigantisch belet en belemmert.

Ik merk dat ik mijn gevoel in gecontroleerde banen wil leiden, maar ik weet niet hoe en sterker nog: ik wil het ook niet weten. Ik wil geen tips, geen goed bedoelde raad of ongevraagde adviezen, ik wil leren van mezelf. Ik voel zo enorm veel, ik heb zo enorm veel opgeslagen en nog zo enorm veel te verwerken. Iedere geur, kleur, beeld, geluid, voeding, sfeer komt knetterhard binnen. Ik heb tijd, rust en ruimte nodig om te kalmeren en heb mezelf dat niet voldoende gegund of gegeven. Ik heb in schaarste gedacht: Als ik ruimte inneem, dan pak ik ruimte af van een ander. Terwijl ik ook wel weet dat er genoeg is voor iedereen. Dus ja... ook voor mij.

Ik vind het eng. Enorm eng. Om mijn plek in te nemen. Om mijzelf tijd, rust en ruimte te geven. Om mezelf te laten gaan. Om alles te voelen en onder ogen te zien dat dit nu op dit moment voor mij de waarheid is. En als ik al iets zou moeten doen, dan is het juist dit.

Ik vind het eng omdat ik het idee heb altijd maar iets terug te moeten geven. Ik ben bang dat wat ik geef of doe nooit (goed) genoeg zal zijn en niet in verhouding staat met wat ik vraag en nodig heb. Ik ben bang dat ik anderen zeer ga doen. Dat ik altijd in het negatieve zal blijven hangen. Dat anderen beter, groter, sterker, leuker, mooier, fantastischer zijn. Dat ik zwak, klein(zerig), te gevoelig, een aansteller, egoïstisch, een slachtoffer, niet waardevol, onaardig en liefdeloos ben.

En ja, ik weet heus wel beter, maar daar gaat het nu niet om. Dit is wat ik voel. Punt. Ik heb geen zin mijzelf moed in te spreken of het weer goed te praten. Ik wil er niet boven staan, maar op gelijk niveau zodat ik mijzelf recht kan aankijken. Het kan me niet schelen dat het misschien allemaal niet waar is, want daar ga ik normaliter toch al van uit en dat heeft me nog geen stap verder gebracht. Dit is wat er op dit moment speelt, dit is wat nu echt en waar is en die angsten en dat verdriet wil ik onder ogen zien en erkennen. Dat, in plaats van het weer weg te wuiven en er weer aan voorbij te huppelkutten.

En dat vind ik eng. Enorm eng. Dat dit voor mij nu echt waar is. Dat er naast extreme positiviteit ook enorme negativiteit in mij aanwezig is. Het beangstigt me, maakt me verdrietig en ik voel me ook heel erg boos, dat het me nu niet lukt om positiviteit de wereld in te brengen. Dat het niet gaat om dagelijks de zon te laten schijnen. Dat ik het niet kan opbrengen om in iedere nacht de sterren te tellen en ik niet meer kan lachen door mijn tranen heen.

Maar nog meer dan dat vind ik het heel beangstigend, bedroefd en ervaar ik enorme woede als ik me bedenk dat ik mezelf ervan weerhouden heb het helemaal te voelen en helemaal, met alles wat zich aandient en alles wat daarbij hoort, te zijn. Als de wereld (en dus ook ik) al iets nodig heeft, als er al iets is dat ik zou moeten doen, dan is dat dat ik, hoe eng ook, ervoor kies om echt en helemaal te zijn.