Rust

Het is zo enorm fijn te ervaren dat er meer mensen zijn die op dezelfde frequentie mee golven en ik voel me enorm gesteund en gedragen door alle liefde die gedeeld werd op mijn vorige post. Heel veel dank hiervoor! heart-emoticon

De hoofdpijn die ik sinds afgelopen dinsdag ervaar, heeft ervoor gezorgd dat ik letterlijk en figuurlijk eruit heb gegooid wat me dwars zit. Ik voel dat er nog veel meer aanwezig is, maar er is een begin gemaakt met opruimen. De ruimte die ik nu ervaar, wil ik voor mezelf houden en voeden met dat wat goed voor mij voelt. Ik kan alleen maar rustig bewegen, anders komt de hoofdpijn in alle hevigheid terug. De hoofdpijn begint wel wat te minderen en dat maakt ook dat ik weer wat meer helderheid voel.

En het is ook niet zo gek dat het te veel is. Er is zo enorm veel gebeurd waar ik met mijn hoofd niet bij kan...

Het begon ongeveer een jaar geleden toen ik op een ochtend wakker werd met hoofdpijn en ik geen zicht meer had in mijn linkeroog. Na een tijdje kon ik weer zien en heb ik het gelaten voor wat het was. Later die dag kwam de hoofdpijn terug, kon ik mijn linkerkant niet meer goed bewegen en kwam ik niet meer uit mijn woorden. Die nacht heb ik doorgebracht op de intensive care. Er werd gedacht aan een TIA of CVA, maar uit de onderzoeken is dat niet gebleken. En ondanks dat ik iedereen om mij heen aan het geruststellen was, voelde het voor mij heel anders en moest ik wel toegeven dat het zo niet meer ging.

Ik meldde mij ziek op het werk en startte een juridische prodecure om op legale wijze nog iets van centen te ontvangen van de werkgever. Omdat het onder het sociaal minimum uitkwam, heb ik ook de gemeente gecontacteerd voor een aanvulling vanuit de bijstand. Uiteindelijk heb ik gekregen waar ik recht op had, maar het was in die periode eigenlijk al te veel om uit bed te komen. Inmiddels is er - naast de nodige depressie/burn-out verschijnselen - carpaal tunnel syndroom en ulnaropathie vastgesteld aan allebei mijn handen/armen. Ook zijn 4 van de 7 nekwervels aan het bulgen en komt daar waarschijnlijk de hyperacusis en tinnitus vandaan. Het UWV vindt dat het alleen maar spanningsklachten zijn en per 1 februari houdt daarom mijn uitkering op.

Nu is er nog veel meer gebeurd in het afgelopen jaar, om nog maar te zwijgen over de jaren daarvoor, maar ik wil er niet in blijven hangen en ik wil er ook niet mijn verhaal van maken of het als excuus gebruiken om maar niet door te hoeven gaan. Het is meer dat ik dagelijks last ervaar van wat het UWV 'spanningsklachten' noemt en het is voor mij nu tijd te bekijken hoe ik dan wel mijn leven, met al wat zich aandient en al wat aanwezig is, in kan richten. Het gaat zogezegd om 16 uur (dat zijn de werkgever en ik overeengekomen) waarvoor ik weer beter wordt gemeld, dus waar hebben we het over? Mijn voorgaande werkzaamheden kan ik niet meer uitvoeren. Dat is mede waarom ik de yin yoga opleiding ben gaan doen. En ik kan me voor nu geen fijnere werkzaamheden bedenken dan het delen van wat ik heb geleerd.

Om nog meer vooruit te komen en aan te sterken start ik in februari het traject van de Rugschool om zo aandacht te geven aan mijn rug en nek. En ik zal naar de psycholoog blijven gaan voor mentale ondersteuning. Ook let ik op waarmee ik mij voed en pak ik mijn eigen yoga en meditatiepraktijk weer op. Daar ga ik niet te rigide mee om, maar ik blijf voelen, aanpassen en/of loslaten als dat nodig is.

Maar nog liever dan dat alles wil ik eerst iets anders. Rust, heel veel rust. Om in alle rust naar mijn hart te luisteren en om in alle rust mijn hart te volgen. Het liefst zou ik voor een aantal weken in een zonnig land in een houten hutje verblijven, in of aan de rand van een bos, aan het strand of in de bergen... om in de natuur te kunnen kalmeren, meer in balans te komen en weer wat meer op te laden. Iedere dag op blote voeten! Om meer en meer te voelen en dat ook eens te geloven.

Ik ga meteen eens ruimte en tijd maken voor mijzelf...