Vanaf nu online Yinlessen! - #1 Yin & Winter

Vanaf nu staat er staat de Yinles over de Winter online.

Lees verder op mijn andere blog van Connectyin:
Yin & Winter - Angst - Namasté ~*

Respect en dankbaarheid voor jezelf

Respect en dankbaarheid voor de plek, plaats en voor de tijd heb ik de vorige keren voor mijzelf nader bekeken. Ik kwam er op die manier achter wat ze voor mij betekenen en hoe ze steeds maar weer toepasbaar zijn. Niet alleen op de yogamat, maar ook zeker van de yogamat. De wereld is immers een grote yogamat!

De derde intentie staat als volgt beschreven in het boek van Skadi van Paaschen:
"Jezelf - voor wie jij bent, in alles. Je blijft bij jezelf en verdwaalt niet in je emoties."

Typisch dat ik hier ben blijven hangen... Het is maanden geleden dat ik een blog geschreven heb, gewoonweg omdat ik het zo moeilijk vond om respect en dankbaarheid te tonen voor mezelf. Want ondanks alle yoga en meditatie... houd ik echt van mezelf, zonder oordeel, met alles erop en eraan? Respecteer ik dat? Respecteer ik mijzelf? Ben ik dankbaar voor mijzelf? Lastig...

Maak het kleiner! Door het wat kleiner te maken en per moment te gaan kijken of ik respectvol en dankbaar naar mijzelf kan zijn, werd het ineens een stuk makkelijker. En ja... ik kan alleen maar JA zeggen, volledig JA zeggen tegen wie ik op dit moment ben. Goh, dat lucht op!

The Drama of the Gifted Child De laatste maanden ben ik flink aan het opruimen. Oude patronen komen een voor een voorbij en het lukt me niet meer alleen om hiermee om te leren gaan. Tijdens het verblijf in het strandhuisje van mijn oom en tante, las ik het boek 'The Drama of the Gifted Child.' Waarschijnlijk had ik het al eens gelezen of was ik er op zijn minst in begonnen want het kwam me allemaal wel heel bekend voor. Blijkbaar was dit het moment, want het raakte me dit keer diep en vanuit daar heb ik besloten begeleiding te vinden die op dit moment bij mij past.

Ondanks dat ik mij op dit moment misschien niet optimaal voel, probeer ik ook dit van mij te accepteren en te luisteren naar wat ik nodig heb. Het nader uitzoeken van deze intentie komt niet voor niets nu op mijn pad en ik heb het al proberen uit te stellen, maar ga er nu toch voor. Juist nu!

Ik hak de intentie in drie stukken:
Voor wie jij bent, in alles
Je blijft bij jezelf
Verdwaal niet in je emoties



Voor wie jij bent, in alles
Ja, ik ben dankbaar voor wie ik ben. Nu op dit moment. Ja, ik heb ook respect voor mijzelf. En toch zijn er nog zo enorm veel 'maren' die dit meteen voor mij tegenspreken. De laatste tijd ben ik in gevecht met mijzelf en ik weet dondersgoed dat het allemaal oude patronen zijn die naar boven komen en dat ik vanuit dat filter, dat kader reageer en doe zoals ik op dat moment. Alle opgekropte emoties proberen hun weg naar buiten te vinden en dat sta ik maar mondjesmaat toe. Het zijn emoties en ik heb de laatste tijd niet meer veel nodig om door het lint te gaan. Dat houd ik vooralsnog tegen, maar het slaat naar binnen en doet mij enorm veel zeer. De komende tijd zal ik mijn verstandigheid, vriendelijkheid en redelijkheid aan de kant zetten om mezelf meer ruimte te kunnen geven om te zijn en te stralen. Maar het is die donkere kant die ik zo moeilijk vind, terwijl het toch donker moet zijn om de sterren te zien schijnen.

Acceptatie is het codewoord en dan nog het liefst op een liefdevolle manier. Uit dankbaarheid en respect naar mezelf gaat het roer om en de rest volgt vanzelf. Ik ben te dankbaar voor dit leven en ik heb te veel respect voor mijzelf om dat niet te doen. Het is alles of niets!

Je blijft bij jezelf
Dat is zeker een aandachtspunt, misschien wel hét aandachtspunt. Ik heb enorm de neiging naar buiten te keren en bezig te gaan met alles en iedereen om mij heen. Als ik dat te lang doe, tegenwoordig houd ik dat nog geen dag vol, krijg ik vanzelf een signaal van mijn lichaam en word ik dus vanzelf teruggeroepen naar het hier en nu. Daar geef ik dan niet direct aan toe en dan heb ik in de avond een dramatische huilbui waarin ik, totaal overprikkeld, de hele wereld bijeen jank. Adem en lichaam zijn altijd in het hier en nu, het zijn mijn ankers en ze vertellen mij ook heel veel over hoe het met mij gaat. Dat geef ik ook altijd mee tijdens mijn yin lessen. Tja, het beste advies geef je weg.

Voor jezelf zorgen, op jezelf letten, iets voor jezelf doen, voor jezelf kiezen, bij jezelf blijven... het is niet egoistisch, het is noodzakelijk! Er is zo een negatieve beleving bij het woord egoistisch, dat ik bij voorkeur al afkeer krijg om goed voor mezelf te zorgen. Maar ik merk keer op keer hoe goed dat voelt en hoe mijn directe omgeving daar direct van mee geniet. Dat is me zo enorm veel waard dat ik steeds vaker vanuit mijn hart voor mezelf kies. Nou ja, dat probeer ik. Iedere keer is er weer eentje meer dan de vorige keer.

Verdwaal niet in je emoties
Mag je dan niet verdrietig zijn? Of heel vrolijk? Ja, tuurlijk wel! Het is de kunst er niet in door te slaan. Want zowel omhoog als omlaag uitslaan kost enorm veel energie. Dat merkte ik onlangs toen ik op de fiets naar een jarige vriendin ging en in de laatste bocht uitbundig 'Lang zal ze leven!' begon te zingen. Ik had er op dat moment enorme lol, maar ik had daarna echt even tijd en een paar glazen water nodig om terug te komen bij mijzelf. Als je stabiel blijft, een middenweg voor jezelf hebt gevonden, kun je veel meer aan. Merk op dat je enorm boos bent. Observeer het en probeer er niet op te reageren, het niet eens een naam te geven. Voel wat er gebeurt in je lichaam en met je ademhaling. Geloof me, ik vlieg de laatste tijd wat vaker uit de bocht. Ik voel dat het voor mij enorm oplucht en dat ik mijn lessen leer uit die ervaringen. Ik doe mijzelf en anderen er geen zeer mee (hoop ik, het is in ieder geval niet mijn intentie), ik onderzoek waar het vandaan komt en snap mijzelf daardoor steeds beter. Ik heb zo enorm de controle op mijn emoties gehad, dat ik het nu juist nodig heb om (gecontroleerd) door te slaan om zo mijn middenweg te vinden. Ik verdwaal niet, ik vind er juist mijn pad door.

Hoe nu verder?
De weg die ik bewandel is er eentje met hobbels en hindernissen. Ja, ik zie geregeld beren op de weg, maar in plaats van ze uit de weg te gaan, probeer ik ze aan te kijken en te knuffelen. In de hoop dat ze niet blijven terugkeren omdat die knuffels zo prettig zijn :)

Respect en dankbaarheid heb ik wel voor mijzelf. Het zit meer in de acceptatie van alles wat zich aandient. En hoe meer ik bij mijzelf blijf, hoe minder ik voor andere doe en hoe minder ik me met mijn omgeving bezighoudt, hoe sterker ik mij voel en hoe meer ik aan kan.

En ondanks dat ik al veel geleerd heb en veel weet, dat ik ook wel door heb hoe het ongeveer zit voor mij, vind ik het moeilijk omdat te voelen en om bij mijn gevoel te blijven. Uiteindelijk moet je alles zelf en alleen doen en ik kom nu op een punt dat ik voor mezelf kies en begeleid de volgende stappen ga zetten. Even een duwtje, een herinnering, een hand die mij energie geeft om weer verder te gaan. Ik moet het zelf doen en vraag daar nu zelf hulp bij. Uit respect en dankbaarheid voor mijzelf.

Je Eigen Wijze Weg
De cursus Je Eigen Wijze Weg helpt mij hier in het bijzonder bij. Afgelopen zondag was het de derde dag en heb ik mijzelf toegestaan mijzelf te mogen zijn. Via een verbonden ademhaling sessie is er heel veel woede, angst, boosheid, frustratie, verwarring uit mijn systeem gevlogen en dat lucht op! Waar ik de keer ervoor nog alles inhield, alles weer naar binnen sloeg en ik met veel ballast weer op pad ging, was ik dit keer ontzettend moe maar voelde ik dat ik niet meer alles hoefde mee te slepen. Het was moeheid van opluchting, van eindelijk ruimte voor mijzelf. Ik heb de uitnodiging van mijn buddy en de begeleider geaccepteerd. Ik heb mijzelf toegestaan te mogen zijn.

Respect en dankbaarheid voor de tijd

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik tijdens mijn yin yoga teacher training bij De Nieuwe Yogaschool, les heb gehad van Skadi van Paaschen. Zij begint haar lessen met het zetten van een goede intentie door in gedachten langs vijf punten te gaan om je respect en dankbaarheid te tonen. Deze punten zijn terug te vinden in haar boek "Yin yoga geeft ruimte." De vorige keer ging ik in op 'de plek, de plaats' en dit keer ga ik in op wat de tweede intentie voor mij betekent.

"De tijd - ik heb de tijd genomen voor deze oefeningen, ik heb tijd voor mezelf, ik leef in dit moment, dus niet in het verleden en niet in de toekomst." 

Wat deze intentie voor mij inhoudt, kan ik het beste uitleggen aan de hand van hoe de afgelopen weken zijn verlopen. Kort door de bocht: snel. En dan nu de langere versie.


Alle goede dingen gaan snel

Het begon eind april. Mijn vriend besloot zijn huis te koop te zetten en dat is precies wat er op een dinsdagavond begin mei gebeurde. We waren nog maar net gewend aan het feit dat er een bord op het raam hing, toen mijn vriend het telefoontje ontving van de notaris met een bod dat boven verwachting was. Blijkbaar was het de bedoeling en goede dingen gaan snel, het is tijd voor iets anders en al wat we konden doen was meegaan op deze golf.


Een nieuwe tijd breekt aan
Omdat we een nieuw dak boven ons hoofd toch wel een prettig idee vonden, zijn we begin juli eens gaan kijken bij een aantal huisjes op de Veluwe. Of het nu toeval was of niet, het was net alsof de auto ons wilde vertellen waar we wel en niet moesten zijn. De auto sputterde tegen onderweg naar de eerste huisjes. Op weg naar het laatste huisje was er niets aan de hand. Om kort te gaan: dat laatste huisje is nu in het bezit van onze familie en is een fantastische plek midden in het bos.

Maar de auto bleef sputteren. Ergens in maart of april hadden we er al heel veel energie ingestopt en we hoopten daar de zomer mee door te kunnen komen. Niet dus. Omdat bij ons het vertrouwen weg was, en we om wat we doen een auto nodig hebben, namen we een grote beslissing. Als we dan toch geld gaan uitgeven aan een auto, waarom dan niet aan een camper? En zo geschiedde.
Even voor het tijdsbesef, tussen het huisjes kijken en de grote beslissing zat een dag of 4. En vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling...



Hoe graag wil je dit?
... tot ik besloot mij terug in te schrijven in Nederland om de camper op mijn naam te kunnen zetten. Daar wilde ik een briefadres voor aanvragen maar het zou sneller gaan om mij op een vast adres in te schrijven. Vanaf toen duurde en duurde het maar en ondervond ik heel veel tegenwerking van buitenaf, maar vooral bij mijzelf. Doordat ik niet bij mijzelf bleef en de gang van zaken niet accepteerde, heb ik heel veel weerstand ervaren. Ik was een gevecht begonnen tegen de maatschappij en dat heb ik afgerond met een brief. Hoe meer ik mij verzet, hoe meer pijn ik ervaar. Dat wil niet zeggen dat ik over me heen laat lopen, dat wil zeggen dat ik liever in oplossingen probeer mee te denken dan dat ik tegen het huidige moment in ga. Ik heb weer enorm veel geleerd van en over mijzelf, dat had ik blijkbaar nodig en ik ervaar er nu nog de uitwerking van. Fijn dat de tijd rijp was om die lessen te krijgen!


Keuze vanuit het hart
Er zijn sinds we ja hebben gezegd tegen de camper een periode van 3 weken verstreken. Al wat we hebben gedaan - ter manifestatie? - is het opschrijven van onze wensen, net voor we naar de garage gingen om naar campers te kijken. Meer niet. We zijn op de fiets gesprongen en daar stond ze dan. Tijd om na te denken, hadden we niet en hebben we ook niet genomen. Dat is maar goed ook! Op die manier zijn we enorm in het nu en ons hart trouw gebleven. De weerstand die ik ervoer, heb ik vooral zelf opgeroepen. Het was allemaal nodig, we zijn onze droom en doel trouw gebleven en nu staat er een camper voor de deur!

Wat ik nu nodig heb is binnen handbereik

Nu dat deze 3 weken achter de rug zijn, kijk ik er met veel plezier op terug, maar merk ik ook wat alle heftigheid met me doet. Ik ben redelijk labiel, heb niet veel nodig om van mijn stuk te raken en merk dat oud zeer, oude gedachten, oude patronen de kop opsteken. Ik neem de tijd voor wat zich aandient, luister ernaar en neem het serieus. Voor zo lang als dat het duurt, want het gaat vanzelf voorbij. Ik ben er voor dat kleine meisje in mij, alleen zo kan ze groeien. Hoe meer ik in het nu leef, hoe meer ik let op mijn ademhaling en mijn lichaam - die altijd in het nu zijn, hoe meer rust en geluk ik ervaar met al wat er is. Ik heb mijn verleden overleefd, ik weet niet wat de toekomst brengt, dus al wat ik kan doen is zijn in het nu. En nee, dat lukt me echt niet altijd, maar iedere keer dat het wel lukt, is er weer een.

Dankbaarheid en respect voor de tijd
Wat me nu echt kan helpen, is de tijd nemen voor mijn eigen oefening in meditatie en yin yoga. Eerlijk is eerlijk, het schiet er bij mij ook wel eens bij in en daar merk ik na een paar dagen het effect van. Laat ik er, juist nu ik me wat labieler voel, maar weer eens tijd voor nemen.
Ik ben er dankbaar voor dat al wat ik nu nodig heb heel dichtbij is en dat ik mijn lessen weer heb kregen op het moment dat het nodig was. Hoe meer ik in het nu ben, hoe meer rust, geluk en liefde ik ervaar. En dat is volgens mij precies wat er tegenwoordig, in deze tijd, nodig is.

Respect en dankbaarheid voor de plek, de plaats

Tijdens mijn yin yoga teacher training bij De Nieuwe Yogaschool, heb ik les gehad van Skadi van Paaschen. Zij begint haar lessen met het zetten van een goede intentie door in gedachten langs vijf punten te gaan om je respect en dankbaarheid te tonen. Deze punten zijn terug te vinden in haar boek "Yin yoga geeft ruimte." Het eerste punt is de plek, de plaats.

"De plek, de plaats - de plek waar ik nu ben, de plaats van mijn spieren, botten en bindweefsel in mijn lichaam. Ik ben nu hier op mijn yogamat."

De wereld als yogamat
De reden dat ik dit aanhaal, is omdat ik mij de afgelopen anderhalve week enorm onstuimig heb gevoeld op verschillende plaatsen in Nederland. Er werd van alles in mij getriggerd van buitenaf en dat voelde ik op verschillende plekken in mijn lichaam. Het is daarmee voor mij een inside job, want dat wat ik ervaar is waar ik de verantwoordelijkheid voor kan pakken. Maar ik heb wel afgelopen weken wel ervaren hoe en dat verschillende locaties een verschillend effect op mijn lichaam hebben. En wat die yogamat betreft... de wereld is in mijn ogen een grote yogamat. Er is overal de mogelijkheid je te verbinden met dat wat buiten en binnen jezelf gebeurt en op dat moment is.

Wipwappende energie en emoties
Aan het eind van de maand juni begon het. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Allerlei ideeën ontpopte zich, ik vloog in mijn hoofd van hot naar her en wilde overal en nergens tegelijk zijn. Mijn energie en emoties wipwapten er vrolijk op los. Ik was enorm prikkelbaar en had een extreem kort lontje.


Kort lontje
Dat lontje werd nog korter toen we ons naar een locatie in Brabant begaven. Er was daar weinig nodig om mij compleet over mijn toeren te krijgen. Ik ben weggelopen van het terrein en heb tussen de bomen bij een meertje gestampt, geroepen, geslagen, geklopt, geschreeuwd...

Twee dagen heb ik mij enorm ellendig gevoeld, praktisch niets gegeten, tranen met tuiten gehuild met knallende koppijn tot overgeven aan toe.

Rust in mijn lichaam

Toen we naar een locatie in Zuid Holland vertrokken, werd ik rustiger. Ik voelde me nog wel aangedaan van de dagen ervoor, maar was meer op mijn gemak. Ik overzag en besefte me wat er gebeurde en voelde me een stuk sterker en krachtiger. De overtuiging dat wat ik ervaar wel degelijk waar is, groeide met de seconde.

Zeg het zoals het is
Op de eerste locatie heb ik naar vrienden uitgesproken hoe naar ik mij dit jaar en ook vorig jaar voelde. Alleen al het uitspreken van mijn gevoel, maakte het voor mij makkelijker om het te accepteren en het voor waar aan te nemen. Het kon me niet schelen hoe anderen zich voelden op deze plek, bij mij roept deze plek heel veel narigheid op. Dat er achteraf toch meer mensen zijn die zich niet helemaal comfortabel voelen op dezelfde locatie, deed me stiekem toch wel goed... Het bevestigt alleen maar dat mijn gevoel voor mij de waarheid spreekt. En dat deze plek deze emoties bij mij oproept is niet goed, maar het is ook zeker niet slecht! Ik heb heel veel woede en verdriet achter kunnen laten en eerlijk is eerlijk, dat luchtte best op.

Wat hangt er in de lucht?
Al onderweg naar de tweede locatie werd ik rustiger. Ik kreeg meer antwoorden op het waarom van mijn onrust. Ten eerste zit die, zoals gezegd, sowieso al in mij en werd deze getriggerd door de eerste locatie. Wat er ten tweede bij kwam, was wat er eind vorige maand en begin deze maand gaande was op planeetgebied. Mars loopt nu weer direct en de Nieuwe Maan in Kreeft (mijn sterrenbeeld) heeft ook wat in petto. Goed, het is natuurlijk maar wat je geloven wilt en nee, ik leg het niet compleet buiten mijzelf, maar... ik kan nu voor mijzelf de conclusie trekken dat verschillende locaties, omgevingen en dat wat in de lucht hangt bij mij verschillende emoties oproepen.

Dankbaarheid en respect voor de plek, de plaats
Het is nu dat ik met terugwerkende kracht mijn dankbaarheid en respect kan tonen aan allebei de plaatsen en plekken waar ik mij begeven heb. Op het moment zelf was ik te overweldigd door wat er gebeurde, al had ik tijdens die paar heldere seconden mijn handen wel degelijk in namasté gevouwen.
Ik heb gekregen en ontvangen wat ik nodig had, namelijk de mooie en wijze les, het gegroeide besef dat ik dus wel degelijk op mijn gevoel en lichaam kan vertrouwen... waar ik ook ben!

Thuis in mijn eigen lichaam

Iedereen is wel eens moe en iedereen heeft wel eens pijn.
Voor mij kwam er een moment waarop ik 'mijn pijn' en 'mijn moeheid' niet meer wilde vergelijken met 'iedereen.' En nu ik op het pad 'terug naar huis' ben beland, is omkeren geen optie meer. 

Overtuigd van mijn gedachten...
Als klein meisje heb ik mijzelf het volgende heb wijsgemaakt:
Alles wat ik voel, zie en ervaar is niet waar.
Bovendien kan het altijd erger, weten anderen altijd alles beter en hebben andere mensen altijd gelijk.
Daarbij mag ik anderen niet tot last zijn, niet te veel vragen of in de weglopen.
Anderen helpen dat doe ik gewoon, maar als een ander iets voor mij doet, dan sta ik zeker weten in het krijt. Hoe ga ik dat ooit kunnen 'terug betalen'?

Dus als ik me eigenlijk hondsmoe voel, dan is dat niet zo.
Als ik heel hard tegen deurklink loop en mijn bovenarm een blauwe plek ter grootte van minstens een 2 euromunt vertoont, dan valt het best mee.
En wanneer ik mij overrompeld voel door al die mensen om mij heen, dan moet ik me niet zo aanstellen. Gewoon maar doorgaan, tegen mijn gevoel in. En oh ja, altijd blijven lachen.

Dat ik vorig jaar in het ziekenhuis belandde met TIA/CVA verschijnselen, lachte ik weg. Er werd immers niets gevonden op de scans en uit de onderzoeken kwam ook niets. Dan is er toch niets aan de hand?

Wat nu als het wel waar is?
Maar er was natuurlijk van alles aan de hand en hoe hard mijn overtuigingen hun best deden mij iets anders te doen geloven, het was genoeg. Het kon me niet meer schelen wat ervoor in de plaats zou komen. Geloven dat de waarheid anders is dan dat ze is, was veel te pijnlijk.

Vanaf dat moment heb ik mij eens medisch door de mangel laten halen. Want zelf onderzoeken, nee, dat kan natuurlijk niet. Het geloof dat anderen het beter weten en gelijk hebben, stak de kop op. Ik heb niet gestudeerd voor arts of iets in die richting. Dus wat weet ik er nou van?

Kracht van buiten mijzelf naar binnen mijzelf
Ondanks dat ik al die onderzoeken heel interessant vond, heb ik daarmee heel veel kracht buiten mijzelf gelegd en mijzelf klein en minderwaardig laten zijn. Langzaam kwam mijn gevoel voor eigenwaarde terug en begon ik mij af te vragen waarom ik besloten had niet naar mijzelf te luisteren. Ik had er genoeg redenen voor, maar doorgaan was geen optie meer. Beetje bij beetje nam ik het heft weer in eigen handen.

Toen de oorarts na weer een aantal testen zei dat de tinnitus en hyperacusis waarschijnlijk vanuit de 4 bulging disks in mijn nek komen, stelde ze nog een aantal opties voor. Ik kon nog een scan van mijn oor laten maken, dan wist ik het maar zeker en dat was toch interessant? Tegelijkertijd schreef ze mij een recept voor om medicatie te pakken en naar de fysiotherapeut gaan. Ik heb er vriendelijk voor bedankt.

Toen ik van het LOK-centrum de diagnose fibromyalgie, cvs en een chronische aanpassingsstoornis kreeg, werd mij aangeraden om voor 12 weken lang 3x per week groepstherapie te volgen, voor individuele sessies naar een psycholoog te gaan en de rugschool 2x per week voort te zetten. 6x per week naar het ziekenhuis? Ik heb er vriendelijk voor bedankt.

Want er is nog een overtuiging die nog ouder en nog sterker bleek: Ikke zelf doen!!!!



Human-being in plaats van human-doing
Dat wil niet zeggen dat ik het eigenwijs alleen ga oplossen, maar dat ik luister naar mijn lichaam en naar wat ik nodig heb. Dat klinkt natuurlijk fantastisch en gaat echt niet zonder slag of stoot. Het is best wennen en gevoelens van egoïsme, schaamte en schuld steken soms behoorlijk de kop op. Iedere keer dat het wel lukt, voel ik mijn kracht groeien. Eigenlijk hoef ik er helemaal niets voor te doen. Er zijn is al meer dan genoeg!

Ik ben thuis en soms ga ik even van huis weg, maar het is altijd om de hoek. Ik kom thuis met nog meer licht en kracht. Het is er altijd al geweest. Ik was het alleen even vergeten.

Ruimte (&) creëren

Begin van de week begon het ineens te kriebelen: OPRUIMEN!!!!

Blijkbaar komt zo'n vlaag een aantal keer per jaar voor bij mij. Ik kan me herinneren dat het ook vorig jaar rond deze tijd was dat ik enorm ben gaan puinruimen. In huis, maar ook die ene bovenkamer... Met als enige doel: meer ruimte voor mezelf creëren.

Een nieuw jaar, nieuwe kansen! Allereerst het kamertje aan de voorkant van het huis. Mijn voedingsvoorraad is nog altijd aanwezig maar het wordt beetje bij beetje minder. Helemaal nu ik eindelijk de cacaoboter heb verwerkt tot chocolade en met de gerstvlokken granola heb gemaakt! De recepten vind je onderaan dit blog.

Nog meer ruimte! De kast met laden die in dezelfde kamer staat, mag van mij de deur uit. Ook daar ga ik eens actie opzetten. Dat zal ook flink wat ademruimte opleveren.

Haak maar aan! Het is ook in deze ruimte dat ik mijn wol heb opgeslagen. Ik fiets bijna 2x per week langs de Kringwinkel. Langs ja. Ik ga er niet naar binnen, terwijl de aantrekkingskracht zo enorm groot is! Soms kan ik de verleiding niet weerstaan en koop ik bijna alle wolvoorraad. Sinds ik mezelf heb leren haken, kan ik niet meer stoppen. Maar ik moet nu toch eens eventjes een wolkoopstop inlassen. Ik mag pas weer op zoek gaan als ik een kleur mis of als de voorraad bijna op is. Tot die tijd maak ik ruimte en creëer ik! De patronen en ideeën vind je terug op mijn Pinterest en het resultaat show ik op Facebook.

Boven ook eens een kijkje nemen... Ook in de slaapkamers was nog voldoende ruimte te maken. Een aantal boeken, wat kledingstukken en nog wat andere kleine spullen maken plaats voor ruimte, voor meer van waar ik van houd en waar ik blij van word.

Dat wordt even een middagje foto's trekken en advertenties zetten op kapaza en 2ehands.



Recepten
Chocolade - omdat ik genoeg had, heb ik de hoeveelheid verdubbeld
150g cacaoboter
25g kokosolie
50g cacaopoeder
keltisch zeezout
rozijnen
kaneel
eventueel: honing, ahornsiroop, noten, kokosvlokken, etc.

Smelt de cacaoboter en kokosolie op een laag vuurtje of au bain marie.
Voeg de cacaopoeder toe en vervolgens de ingrediënten waarmee jij de chocola meer smaaksensatie wilt geven (kan, hoeft niet).
Leg een vel bakpapier op een bakplaat of in een schaal en giet het mengsel hierop.
Zet het in de vriezer of in de koelkast tot het hard is. Eet smakelijk!

Granola - gebaseerd op dit en dit recept creëerde ik dit:
300g gerstevlokken
200g noten (amandel, walnoot)
100g zaden/pitten (lijnzaad, pijnboompitten)
8el honing
6el water
kaneel
cacaopoeder
gedroogde mangostukjes en gedroogde pruimen

Verwarm de oven voor op 175 graden Celcius.
Bedek een bakplaat met een vel bakpapier.
Meng gerstevlokken, noten, zaden en pitten.
Roer hier honing, kaneel, cacaopoeder en water doorheen en strooi het mengsel uit op de bakplaat.
Zet de bakplaat voor 15-25 minuten in de oven.
Als het goudbruin kleurt, is het goed. Wil je het iets krokanter, dan laat je het iets langer in de oven.
Zodra het is afgekoeld, voeg je de gedroogde vruchten toe.
Bewaar in een pot of doos met deksel zodat je het goed kunt afsluiten.
Eet smakelijk!

Alles trilt en wat je aandacht geeft, groeit

Dit wordt zo'n blog met van die dooddoeners en onliners die je te pas en te onpas in je gezicht geduwd krijgt. Met van die zinnetje waarvan je ook wel weet dat het waar ik, maar ja, wat moet je ermee? En toch zijn twee van die zinnetjes onderwerp van dit blog. Omdat die zinnetjes voor mij betekenis hebben gekregen gedurende de jaren doordat ik ze ervaren heb.

Het gaat om deze twee zinnen:
Alles trilt.
Wat je aandacht geeft, groeit.

Laat ik met die eerste beginnen. Alles trilt. Echt alles.
De muziek die uit de speakers komt en op je trommelvlies belandt.
De geur van vers gebakken brood of net gemaaid gras die je neus prikkelt.
De vele kleuren die dagelijks om aandacht vragen, schreeuwen, roepen en die via je ogen jouw hersenen beroeren.
De verschillende smaken van al het eten en drinken dat je tot je neemt. En dat wat je in je mond stopt.
Mensen, gedachten, woorden, je omgeving met al wat daarin aanwezig is.

Alles trilt.
Jij dus ook.

Iedereen heeft een eigen trilling. En voor mij hangt het af van het moment, van de omgeving en van mijn eigen, specifieke, unieke trilling of iets wel of niet met mij resoneert. Het is daarom de kunst om zo dicht als mogelijk bij mijn eigen trilling te blijven, die voelt namelijk het meest constant. Zodra ik in die stilte ben, kan ik elke storm aan.

Het gebeurt mij zo enorm vaak dat ik van een geluid tegen de muren opvlieg of dat er mensen in mijn omgeving zijn waardoor ik me ineens heel moe kan voelen. Dat er woorden worden gezegd die mij enorm raken. Ik kan intens genieten van sommige kleuren en van bepaalde geuren en smaken ga ik over mijn nek. Alles trilt, alleen heeft niet alles dezelfde frequentie. Ieder moment is anders en daardoor heb je de kans alles steeds weer opnieuw te ervaren en kun je de ene keer meer hebben dan de andere keer.

Om mijn trilling te versterken, kan ik twee dingen doen.
Van binnenuit kan ik luisteren naar en afstemmen op mijn eigen trilling.
Van buitenaf kan ik mij omgeven en onderdompelen met trillingen die ik prettig vind.

Je hebt vast wel eens een filmpje gezien over wat woorden en gedachten doen met water. En laat jij nu ook voor het grootste deel uit water bestaan...  

Hoe belangrijk is het dus dat je je omringt en onderdompelt met dat wat je prettig vindt! Dat geldt niet alleen voor mensen in je omgeving, maar ook voor wat je eet, naar welke muziek en naar welke woorden of gedachten je luistert. Alleen door je af te stemmen op de voor jouw juiste trilling kun je je eigen trilling versterken en verhogen, bij jezelf blijven en uitstralen wie jij echt bent.

En dit is waar de tweede zin van pas komt: wat je aandacht geeft, groeit. Daar waar jij je trilling naar uitstraalt, daar waar jij je energie naar toezend, neemt toe. Dat wordt hier iets meer toegelicht. Laat dat maar even bezinken en bedenk dan wat jij voor jezelf kunt doen om jezelf te laten groeien.