Thuis in mijn eigen lichaam

Iedereen is wel eens moe en iedereen heeft wel eens pijn.
Voor mij kwam er een moment waarop ik 'mijn pijn' en 'mijn moeheid' niet meer wilde vergelijken met 'iedereen.' En nu ik op het pad 'terug naar huis' ben beland, is omkeren geen optie meer. 

Overtuigd van mijn gedachten...
Als klein meisje heb ik mijzelf het volgende heb wijsgemaakt:
Alles wat ik voel, zie en ervaar is niet waar.
Bovendien kan het altijd erger, weten anderen altijd alles beter en hebben andere mensen altijd gelijk.
Daarbij mag ik anderen niet tot last zijn, niet te veel vragen of in de weglopen.
Anderen helpen dat doe ik gewoon, maar als een ander iets voor mij doet, dan sta ik zeker weten in het krijt. Hoe ga ik dat ooit kunnen 'terug betalen'?

Dus als ik me eigenlijk hondsmoe voel, dan is dat niet zo.
Als ik heel hard tegen deurklink loop en mijn bovenarm een blauwe plek ter grootte van minstens een 2 euromunt vertoont, dan valt het best mee.
En wanneer ik mij overrompeld voel door al die mensen om mij heen, dan moet ik me niet zo aanstellen. Gewoon maar doorgaan, tegen mijn gevoel in. En oh ja, altijd blijven lachen.

Dat ik vorig jaar in het ziekenhuis belandde met TIA/CVA verschijnselen, lachte ik weg. Er werd immers niets gevonden op de scans en uit de onderzoeken kwam ook niets. Dan is er toch niets aan de hand?

Wat nu als het wel waar is?
Maar er was natuurlijk van alles aan de hand en hoe hard mijn overtuigingen hun best deden mij iets anders te doen geloven, het was genoeg. Het kon me niet meer schelen wat ervoor in de plaats zou komen. Geloven dat de waarheid anders is dan dat ze is, was veel te pijnlijk.

Vanaf dat moment heb ik mij eens medisch door de mangel laten halen. Want zelf onderzoeken, nee, dat kan natuurlijk niet. Het geloof dat anderen het beter weten en gelijk hebben, stak de kop op. Ik heb niet gestudeerd voor arts of iets in die richting. Dus wat weet ik er nou van?

Kracht van buiten mijzelf naar binnen mijzelf
Ondanks dat ik al die onderzoeken heel interessant vond, heb ik daarmee heel veel kracht buiten mijzelf gelegd en mijzelf klein en minderwaardig laten zijn. Langzaam kwam mijn gevoel voor eigenwaarde terug en begon ik mij af te vragen waarom ik besloten had niet naar mijzelf te luisteren. Ik had er genoeg redenen voor, maar doorgaan was geen optie meer. Beetje bij beetje nam ik het heft weer in eigen handen.

Toen de oorarts na weer een aantal testen zei dat de tinnitus en hyperacusis waarschijnlijk vanuit de 4 bulging disks in mijn nek komen, stelde ze nog een aantal opties voor. Ik kon nog een scan van mijn oor laten maken, dan wist ik het maar zeker en dat was toch interessant? Tegelijkertijd schreef ze mij een recept voor om medicatie te pakken en naar de fysiotherapeut gaan. Ik heb er vriendelijk voor bedankt.

Toen ik van het LOK-centrum de diagnose fibromyalgie, cvs en een chronische aanpassingsstoornis kreeg, werd mij aangeraden om voor 12 weken lang 3x per week groepstherapie te volgen, voor individuele sessies naar een psycholoog te gaan en de rugschool 2x per week voort te zetten. 6x per week naar het ziekenhuis? Ik heb er vriendelijk voor bedankt.

Want er is nog een overtuiging die nog ouder en nog sterker bleek: Ikke zelf doen!!!!



Human-being in plaats van human-doing
Dat wil niet zeggen dat ik het eigenwijs alleen ga oplossen, maar dat ik luister naar mijn lichaam en naar wat ik nodig heb. Dat klinkt natuurlijk fantastisch en gaat echt niet zonder slag of stoot. Het is best wennen en gevoelens van egoïsme, schaamte en schuld steken soms behoorlijk de kop op. Iedere keer dat het wel lukt, voel ik mijn kracht groeien. Eigenlijk hoef ik er helemaal niets voor te doen. Er zijn is al meer dan genoeg!

Ik ben thuis en soms ga ik even van huis weg, maar het is altijd om de hoek. Ik kom thuis met nog meer licht en kracht. Het is er altijd al geweest. Ik was het alleen even vergeten.